ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
Τρυφερά ενθυμήματα τα λινά μισοφόρια
νυν και αεί
πάνω στα συρματόσχοινα
σαν τους πλοκάμους των μαλλιών της Βερενίκης
σαν τα φιλήματα των γυναικών
που πλέουν μέσα μας ακέραια
-επειδή το διαλέξαμε να πλέουν-
σαν την ουσία που γλιστράει στο λαρύγγι
και μας ποτίζει όξος και χολή