Πάρε το τραγούδι από την αρχή
για τ’αστέρι πού 'πεσε στο χώμα,
το λουλούδι που δε βρήκε χρώμα,
κι έμεινε βουβό σαν ενοχή.

Κι αν λυθεί στην άκρη της σιωπής
της ζωής σου τ’ακριβό μαγνάδι,
μύθο ξεχασμένο αυτό το βράδυ,
δίχως λόγια να μου ξαναπείς.

Κι ύστερα σαν κύμα γαλανό
στην ακτή να σβήσεις τα σημάδια,
βλέμματα μην αντικρίσουν άδεια
και της πολιτείας το κενό.