Αν ήμουν η νύχτα σου
τα χνότα σου ντυμένος, τα λέπια σου
αν ήμουν η τέντα τού Χάρου στην έρημη ύπαιθρο
-αλλιώς: το μεσοφόρι σου κρεμασμένο στου τοίχου το καρφί
πού σπαρταρά στ’ αεράκι ανυπόληπτο

αν ήμουν έστω ο χάρτης της μεταμεσονύχτιας πόλης
που χτίστηκε απόψε στις οχτώ επάνω στους λόφους σου
η πανωλεθρία σου όταν το σώμα, ο κύκνειος λαιμός,
το χιόνι τού μπράτσου σου

που το λέρωσαν οι ποιμένες τα περασμένα Χριστούγεννα
εκλιπαρώντας τη νύχτα σου -εγώ
δεν ήμουν, ποτέ δεν θα γίνω η νύχτα σου

ένα υπέρλαμπρο ναυάγιο είμαι μες στην ομίχλη
ο μετανάστης που ξεβράστηκε το ξημέρωμα σε μιαν
άγνωστη χώρα.