Άνοιξα μια Τρίτη πρωί το βιβλίο της Ρουθ, αλλά εκεί με
περίμενε η Νατζά του Ανδρέα Μπρετόν. Υπό τον ήχο του
σπασμωδικού της γέλιου οι έρημοι βραχότοποι, οι γοτθικοί
δρυμοί με τις πελώριες βελανιδιές κι οι παγωμένες εκτάσεις της
Βαϊκάλης γίνονταν τα ερειπωμένα σκηνικά ενός οριστικά
απολεσθέντος παραδείσου.