Η στέγη έγερνε προς τη μεριά του Τράκλ
Κι εγώ σκεφτόμουν τα νερά να στάζουν το χειμώνα
Στο κεφάλι του

Στο μεταξύ, εσείς παριστάνατε τα δέντρα
Σε κάθε θρόισμα του ανέμου ακούγονταν βόγκοι μες απ’ τα κλαδιά
Περνώντας τα μεταλλικά χελιδονόψαρα τους ξέσχιζαν τα φύλλα

Αγράμματα κτήνη, έλεγε η Μαρία
ακούνε Τράκλ κι όλο φαντάζονται ερπύστριες

’Εγώ θυμήθηκα τότε σε μια πλατεία έναν άνθρωπο μόνο, ήμερα Δευτέρα
Μη φεύγεις φώναζε κι είχε τις σακούλες στα χέρια του γεμάτες Ιούνιο 1989 κι ένα σύννεφο
Εσείς τότε καταλάβατε ποιόν θυμήθηκα
Κι έγιναν ένα δάσος οι ασπίδες που μας κύκλωσαν, χιλιάδες κλαδιά οι ραβδισμοί
Έπειτα δακρυγόνα, πετροπόλεμος, προσαγωγές,
Στρατιωτικό νοσοκομείο Κρακοβίας

Λοιπόν, καημένε Τράκλ, μη μου πουντιάσεις το χειμώνα
Η στέγη μας πάντα θα γέρνει στη μεριά σου
Να φυγαδεύονται οι στίχοι που δεν πρόλαβα
Κι οι θυμωμένες μέρες που φοράω.