Κι είναι κι αυτός ο χρόνος ο χωλός
που καμουφλάρει τα δάκρυά μου
ο χρόνος ο μουντός, ο ασάλευτος
που βαυκαλίζει την απλότητά μου
μεγαλορρημονών.
Ο χρόνος ο ανοίκειος, ο τραχύς
ο άσπλαχνος, που σε πήρε μακριά μου
ο χρόνος ο δυσήκοος
που τ’ αυτιά κλείνει στις προσευχές μου
που ακένωτα ερύει τη χαρά μου.
Ο απηνής
που δε συγχωρά τις αμαρτίες μου
κρημνίζεται
στην παλινωδία της ζωής
τα λάθη μου εγείρει
εντός μου περνά
άδεια, λεηλατημένη με σύρει.