Και κάθε που στοχάζεις τη ματιά μου
τυφλώνεσαι,
πεθαίνεις λες, στο κάθε ακτινοβόλημα.
Τ’ ακριβοπόθητα μάτια σιγοκλείνω
τις ηλιοχτυπημένες ήρεμες
κι άλλοτε αγριόγκριζες θάλασσές μου,
που μέσα καθρεφτίζεσαι.

Μουσκεμένη η θλίψη στη ματιά σου ξεμουδιάζει,
πόρτες μ’ ανοίγει
να μπω, τον τραχύ σου πόνο να γνωρίσω.
Παιδεύομαι στα βρώμικα σοκάκια του
όπου η λύπη, διάτρητη, μεστή, κάρπισε.
Σβήνω το φως να λάμψει η Αγάπη μας
σε ραίνω με φιλιά που μ’ άφησες να μπω.