Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
133027 Τραγούδια, 271472 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

Όταν γέρνω τα βράδια - 1971       
 
Στίχοι:  
Pablo Neruda
Μουσική:  
Γιάννης Γλέζος


Όταν γέρνω στα βράδια
ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου
στα ωκεάνια μάτια σου
Όταν γέρνω τα βράδια
βρίσκω τη μοναξιά μου
να καίει στην πιο ψηλή φωτιά
Και σάμπως νά’ναι ναυαγός
τα χέρια της χτυπά τα χέρια της.

Πάνω από τα μάτια σου που χάνονται
σου στέλνω κόκκινα σινιάλα
σινιάλα που χτυπούν όπως τα κύματα
στην άκρη κάποιου φάρου

Μα εσύ είσαι τόσο μακρινή
τόσο δικιά μου είσαι
κορίτσι εσύ που μέσα σου
μόνο σκοτάδια κρύβεις
κι από το βλέμμα σου, στιγμές
προβάλλει αχτίδα φως

Όταν γέρνω στα βράδια
ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου
στο κύμα που βογκά
στα ωκεάνια μάτια σου

Τα νυχτοπούλια δακρύζουν
κάτω από τα αστέρια
που λάμπουν όπως η ψυχή μου
να σ’αγαπάει

Η γη θα καλπάζει
;
φωτίζοντας τους τάφους
γαλάζια στάχυα




 Στατιστικά στοιχεία 
       Δημοφιλία: -
      Αναγνώσεις: 6714
      Σχόλια: 4
      Αφιερώσεις: 0
 
   

 Δισκογραφία 
 
[1] Εμιλιάνο Ζαπάτα
1971
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Αφιέρωσέ το κάπου
Νέα μετάφραση
Εκτυπώσιμη μορφή
Αποστολή με email
Διόρθωση-Συμπλήρωση
 
   
 
   Minos, Ανδρόνικος @ 14-01-2006
   Minos
16-01-2006
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό μουσικό έργο του 1972 βασισμένο στην ποίηση του Pablo Neruda για τον Μεξικάνο αγρότη Επαναστάτη Εμιλίανο Ζαπάτα των αρχών του περασμένου αιώνα. Το συγκεκριμένο τραγούδι, βασίζεται σε ανεξάρτητο ερωτικό ποίημα που ολοκληρώνει τον δίκσο. Ο δίσκος σε μουσική Γιάννη Γλέζου και ελεύθερη απόδοση των ποιημάτων Λευτέρη Παπαδόπουλου, αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα, που πρέπει να γνωρίσουν οι νεώτεροι και να θυμηθούν οι παλιοί...
   longieth
10-01-2013 03:22
Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν
τα πρώτ' αστέρια
που λάμπουν όπως η ψυχή μου
να σ’ αγαπάει
Η γη θα καλπάζει
σα σκοτεινή φοράδα
φωτίζοντας τους τάφους
γαλάζια στάχυα.
   longieth
29-12-2012 03:51
http://www.youtube.com/watch?v=MflKaoVo2Vc
   tzilivak
30-11-2012 00:58
ΜΗ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Σκύβω εκεί κάθε βράδυ
και αμολάω τα παραπονεμένα δίχτυα μου
στα ωκεάνια μάτια σου.
Εκεί απλώνεται και εκεί φουντώνει με φλόγες πανύψηλες
η μοναξιά μου, πέρα δώθε στον αέρα
υψώνοντας τα χέρια της σαν ναυαγός.
Ανάβω κόκκινες φρυκτωρίες
πάνω από τα εξόριστα μάτια σου
που σαν τα κύματα έρχονται της θάλασσας
και σκάνε στην ποδιά του φάρου.
Αγναντεύεις μοναχή τα ερέβη,
γυναίκα εσύ η αλαργινή και η πλησίον.
μες απ' το βλέμμα σου
ώρες ώρες αναδύεται ο μακρύς γιαλός του τρόμου.
Σκύβω εκεί κάθε βράδυ
και μαζεύω τα παραπονεμένα δίχτυα μου
από τη θάλασσα εκείνη
που κλυδωνίζει τα ωκεάνια μάτια σου.
Νυχτερινά πουλιά ραμφίζουνε τα πρώτα αστέρια
που λάμπουν εκεί απάνω
όπως λάμπει η ψυχή μου την ώρα που σ' αγαπάω.
Καλπάζει στη ράχη του μαύρου της κέλητα η νύχτα
και τσαλαπατάει τα στάχια τα γαλαζιανά στον κάμπο.


Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο