Την αντέχουμε τη μέρα· γρανίτης· σύντριμμα όμως
κοφτερό κι άμμος γυαλί· λεπίδι οι σκιές ματώνουνε
το φως, ή λίγη στάχτη τίποτα. Και το τίποτα πνίγει
την πρόταση, συνθλίβει την πορεία.
Σμιλεύεται ο άνεμος στη γύμνια των φυλλοβόλων.
Ήχος ρολογιού σε δυο βήματα: πένθος-ναι, πένθος-όχι·
πένθος-ναι, πένθος-όχι. Όπου μοιάζουν άχνη
χρόνου οι παγετώνες στα οκτάωρα.
Το πεπερασμένο θα ζυμωθεί σε διαμαρτυρίες και
άλλους λαβύρινθους· το πείσμα της αγωνίας μας
σκαρφαλώνοντας, σκοντάφτοντας.
Αλλά η πόλη ερωτεύεται τον ποιητή έστω και
για ένα μονάχα λυπητερό τραγούδι· αρκεί να είναι
γινόμενο των πολλαπλασιασμών της.
Η πόλη· ό,τι μπορώ να ορίσω ως σμάρι συναφών
ελπίδων· κι εγώ εις μάτην προσπαθώ να βρω τις λέξεις
με το καλό το μέλι· να στάξω στα πικρότατα μια
τόση δα ομορφιά, παρηγοριές λυγμών,
γράφοντας-σβήνοντας.
«…Εφούσκωνε τ’ αέρι / λευκότατα πανιά, /
ωσάν το περιστέρι / που απλώνει τα φτερά…»*