ε παρακαλώ, μη με αναλύεις,
μπορεί αλλού να βρεις όλο το φάσμα των χρωμάτων.
Μπορεί να δεις κάτι που μοιάζει πειρασμός
να μ’ ακουμπάς με τρόπο φωτεινό
που ανοίγει δίοδο στη σκοτεινιά.
Υπάρχουν χρώματα που φτιάχνονται κάθε στιγμή,
μα σαν με δεις να τρέχω, μη με ακουμπάς.
Δε τον αντέχω τον συνωστισμό.
Ζω στην Αθήνα, ζω μέσα στην τσέπη σου
στους δρόμους και στα αντικείμενα όσων μ’ αγάπησαν πολύ.
Σε κάποιο φύσημα,
σε μια παλάμη που έκλεισε κρατώντας
όλες τις παιδικές τις ζωγραφιές μ’ ουράνια τόξα.
Δεν μένω εκεί που οι άνθρωποι κατασκευάζουν μινιατούρες,
σπίτια, ζαχαρωτά και κούκλες.
Έχω παγιδευμένα αισθήματα μέσα στο σώμα μου
κι ίσως σου μοιάζουν
κάποιες φορές μες στα κλουβιά πετάνε αετοί.
Σε παρακαλώ, μη με αναλύεις, χωράω ολόκληρη σε ένα φιλί
που δε στριμώχνει την ψυχή.