Μες στη μικρή μου φυλακή
κλείνω τα πώς και τα γιατί
κι όλο μαθαίνω
κύκλους να κάνω και στροφές
γύρω απ’ του φόβου τις σκιές
και να σωπαίνω.

Άλλους αφήνω να μιλούν,
κι ας λεν αυτά που με πονούν
δε με πειράζει.
Όμως ο κόμπος στον λαιμό
για όσα δεν μπορώ να πω
πώς με τρομάζει.

Μέσα στα πρέπει και στα μη
κύλησε όλη μου η ζωή
άδειο ποτάμι.
Δε βρήκε άγκυρα η καρδιά
να δέσει πόνο και χαρά
σ’ ένα λιμάνι.

Τα βήματά μου τα μετρώ,
για να μην πέσω στο κενό,
να είμαι εντάξει.
Κι έτσι αργά και σταθερά
τ’ όνειρο έβγαλε φτερά
και θα πετάξει.

Έχω τα χέρια μου σφιχτά,
για να κρατήσω τη γροθιά
στις αλυσίδες.
Και όσα αγάπησα πολύ
τα κάνω τώρα προσευχή
στις καταιγίδες.