Μια μέρα τα φώτα της πόλης θα σβήσουν
οι πόρτες θα κλείσουν κι όλοι θα νομίσουν
πως ήρθε το τέλος, πως έφτασε η μέρα,
πως ήρθε εκείνη μεγάλη στιγμή.

Τα σπίτια του κόσμου θα μοιάζουν με γυάλες
κι οι άνθρωποι μέσα αθόρυβες μάζες,
που πήγε το φως, που πήγε η αγάπη
γιατί με δεν με πήραν μαζί.

Μα η ζωή κοιτάει μπροστά
προχωρά, σαν φωτιά,
χρόνια, ανθρώπους κι αιώνες ξέχνα
και γυρίζει ξανά στα απλά.

Χάρισε μου μια στιγμή
το πρωί, στην αυγή
και η αγάπη θα ‘ρθει να μας βρει
σαν πουλιά να χαθούμε μαζί.

Μια νύχτα τα φώτα της πόλης θ’ ανάψουν
θα πέσουν οι μάσκες κι όλοι θα φωνάξουν
πως ήρθε η μέρα, πως έφτασε η ώρα,
πως ήρθε εκείνη η μεγάλη στιγμή.

Στο βλέμμα του κόσμου θα λάμψει η ελπίδα
θα έρθει το φως, μια γλυκιά ηλιαχτίδα,
υπάρχει αγάπη, το ξέρω το είδα,
ας κάνουμε μια νέα αρχή.

Μα η ζωή κοιτάει μπροστά
προχωρά, σαν φωτιά,
χρόνια, ανθρώπους κι αιώνες ξέχνα
και γυρίζει ξανά στα απλά.

Χάρισε μου μια στιγμή
το πρωί, στην αυγή
και η αγάπη θα ‘ρθει να μας βρει
σαν πουλιά να χαθούμε μαζί.

Μια νύχτα τα φώτα της πόλης θ’ ανάψουν
θα πέσουν οι μάσκες κι όλοι θα φωνάξουν
πως ήρθε η μέρα, πως έφτασε η ώρα,
πως ήρθε εκείνη η μεγάλη στιγμή.

Στο βλέμμα του κόσμου θα λάμψει η ελπίδα
θα έρθει το φως, μια γλυκιά ηλιαχτίδα,
υπάρχει αγάπη, το ξέρω το είδα,
ας κάνουμε μια νέα αρχή.