Μας πονάει όλους πάντα ένα κάτι
κι έτσι φτάνει ένας κόμπος στο λαιμό,
σ’ αρρωσταίνουν κάτι άνθρωποι φευγάτοι
που σου κάνουν στη ζωή λογαριασμό
σαν απώτερο σκοπό, πόσο εγωιστικό.

Και δεν άντεξε κανείς
ένα αντίο έχει γίνει η αγάπη.
Και δεν άντεξε κανείς
ούτε πόνος, ούτε δράμα, ούτε δάκρυ.

Δεν το άντεξε κανείς
που πηγαίνεις και μ’ αφήνεις άνθρωπε μου.
Εκεί έξω θα χαθείς,
σ’ αγαπούσα κι ας μην στο ‘χα πει ποτέ μου.

Με γυρνούσες τα μεσάνυχτα στο σπίτι
και στο δρόμο πως κρατούσα το λυγμό,
δεν αντέχεις λες που έχω έναν μαγνήτη
που τραβάει πάντα κάτι αρνητικό
και είναι ακραία τραγικό να το λες εσύ αυτό.

Και δεν άντεξε κανείς
ένα αντίο έχει γίνει η αγάπη.
Και δεν άντεξε κανείς
ούτε πόνος, ούτε δράμα, ούτε δάκρυ.

Δεν το άντεξε κανείς
που πηγαίνεις και μ’ αφήνεις άνθρωπε μου.
Εκεί έξω θα χαθείς,
σ’ αγαπούσα κι ας μην στο ‘χα πει ποτέ μου.