ι αστραπές φώτισαν το αχνό φεγγάρι,
όταν ξεπρόβαλε δειλά απ’ το νερό.
Πίνω κρασί από του Βάκχου το κελάρι,
μήπως ξεχάσω την πληγή με τον καιρό.

Το ψέμα καίω το κακό το εξορίζω
και η αλήθεια τώρα πια δεν με πονά.
Του κόσμου ψάχνω τα αινίγματα να λύσω,
τους γαλαξίες αγκαλιάζω στη σειρά.

Κλείνω τα μάτια και ανοίγω τα φτερά μου,
με το σκοτάδι η ψυχή μου πολεμά.
Ήρθε η αυγή, το φως σκορπά τη μοναξιά μου,
είναι η στιγμή να δοκιμάσω πιο ψηλά.

Το ψέμα καίω το κακό το εξορίζω
και η αλήθεια τώρα πια δεν με πονά.
Του κόσμου ψάχνω τα αινίγματα να λύσω.
τους γαλαξίες αγκαλιάζω στη σειρά.

Το ψέμα καίω το κακό το εξορίζω
και η αλήθεια τώρα πια δεν με πονά.
Του κόσμου ψάχνω τα αινίγματα να λύσω.
τους γαλαξίες αγκαλιάζω στη σειρά.