Στο δρόμο που μαχαίρωσαν τη Στέλλα
Τώρα μου μαχαιρώνουνε τη μέρα
Δυο παιδιά
Το ένα μού κυλάει νερό στο τζάμι
Και τ’ άλλο μ’ ένα χέρι σαν καλάμι
Ζητάει ψιλά

Για δες
Με καθαρό το τζάμι τώρα
Για δες
Πως μεγάλωσε η χώρα ξαφνικά
Που όλα τα παλιά έχουν γίνει δρόμοι
Κι εμείς δε βγήκαμε ακόμη
Πουθενά

Στο δρόμο που μαχαίρωσαν τη Στέλλα
Ξωπίσω ένας μου κορνάρει: έλα
Μην αργείς
Και πιασ’ το χώρο στη μεσσαία λωρίδα
Αυτόν που σου `χει μείνει για ελπίδα
Μιας ζωής