Λυμμένα τα μαλλιά της στους ώμους κύματα
στα χείλη η μοναξιά της , λόγια ανείπωτα.
Τα μάτια της μπροστά μου ουράνια σώματα
και το κορμί της βγάζει ανθούς κι αρώματα.

Τα χέρια της κρατάνε και γη και ουρανό
να γίνει πια δικιά μου ,εγώ παρακαλώ.
Αστέρι σαν θα πέσει θα κάνω μια ευχή
τις νύχτες μη κοιμάται ξανά πια μοναχή.

Μπροστά μου όταν περνάει , εγώ τρελαίνομαι
Ανάσταση τα λόγια και ανασταίνομαι.
Της άνοιξης λουλούδι για κείνη γίνομαι
αχ! να΄μουνα ποτάμι , νερό να χύνομαι!