«Κι εσύ πού ήσουν»
είπε όταν με είδε
κι είχε δίκιο

Ανθρώπινα πράγματα
εγώ ο αγαπημένος του Υιού της
νοιάστηκα μόνο για τη δική μου ζωή

«Πού ήσουν»
μ’ ένα βλέμμα
φοβήθηκα μη με καταραστεί

Αλλά όχι – μου γύρισε την πλάτη
σαν να μην υπήρχα
με ξέχασε στη στιγμή

Στον καθρέφτη γύρισε
στον εαυτό της
βρίζοντας που έκανε μόνο ένα παιδί.