|
Στίχοι: Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου
Μουσική: Αμελοποίητα
Ο υπέργηρος ο σκύλος της Φανής
Πάσχει, μου εξηγούν, από άνοια.
Χάνει συχνά τον προσανατολισμό του.
Ξυπνά τη νύχτα, δεν αναγνωρίζει
Το περιβάλλον όπου έζησε και γέρασε,
Τον κυριεύει ο πανικός και κλαίει.
Εκείνη η νεραντζιά στη λεωφόρο
Φυτεύτηκε προ ετών μες στην πλακόστρωση,
Τάχα ένα δάνειο καλλωπισμού απ’ τη φύση.
Σάστισε, έχασε τον προσανατολισμό της.
Γέμισε ο κορμός παραμορφώσεις.
Ακμαίος ο πατέρας μου ακόμη
Χτυπήθηκε από το κακό.
Έμεινε έξι χρόνια στο κρεβάτι
Με πλήρη διαύγεια πνεύματος.
Όταν προσκλήθηκε, ακολούθησε αμίλητος.
Στιγμή δεν έχασε τον προσανατολισμό του.
Στοιβάζεται η θάλασσα στην πόρτα μας.
Στρώματα στρώματα νερού ώσπου ν’ αδειάσει.
Να μείνει ο βυθός με τις νεκρόκασες
Σαν να ’χει χάσει τον προσανατολισμό του
Κι αντί για το ζωτικό μας μυστήριο
Ν’ απομείνει ένα ανοιχτό ξεροπήγαδο
Που συνεχίζει να το στραγγίζει το φως.
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 54 Σχόλια: 0 Αφιερώσεις: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|