Αυτή η γυναίκα, ενδεδυμένη πένθιμα,
Θα επιδίδεται σε άθληση κύρους.
Έχει μια τέτοια επιμέλεια στις κινήσεις της,
Μια τέτοια βεβαιότητα κινδύνου,
Σαν να στήνει το καινούριο σαλονάκι της
Καταμεσής στην τρύπα του όζοντος.
Γύρω της άλλες πένθιμες ώρες
Διώχνουν τους αρουραίους με τις σκούπες.
Στριμώχνονται μες στο παλτό κάποιας Άννας,
Που πήδηξε δεκαετής στην ομίχλη.
Τέλος διαλύονται με το κουταλάκι στο τσάι
Λίγο πριν η γυναίκα πάρει τον υπνάκο της
Πάνω στον γαλαξιακό της καναπέ.

Αχ, το γυάλινο, το σαστισμένο φεγγάρι!
Φυλλομετράει με το δάχτυλό του τα όνειρα,
Δεν είναι η μοίρα του να καταλάβει.
Απομακρύνεται. Πάλι οι σκούπες στο σκοτάδι.
Πάλι τα πρόσωπα των ποντικών ένα ένα.
Μόνο αρρυθμία. Δεν φοβάται πια.
Δεν θέλει να βιαστεί να γλιτώσει
Σαν να είναι κάποια που δεν εκκλησιάζεται!
Ξυπνάει από ελαφρά δυσπεψία.
Κλείνει την τηλεόραση και πέφτει
Για το υπόλοιπο της νύχτας στον πλανήτη γη.