Τον έχει λησμονήσει η νεότητα.
Η ωραιότητα δεν τον θυμήθηκε ποτέ.
Η υγεία πάντα, έτσι κι αλλιώς, αδιαφορούσε
(Υγρά του σώματος, διαμαρτυρίες
Σε απρόθυμους ακροατές στα φαρμακεία).
Η Μίνα προσπαθεί να μη μισήσει,
Δεν έχει βέβαια ανατραφεί γι’ αυτό!
Εξάλλου από χρόνια τώρα
Ξεχνάει τα κλειδιά της κάτω απ’ τ’ άστρα.
Αυτό εκείνος μόνο το αποδέχεται.
Προσεύχεται γι’ αυτήν κάθε βράδυ,
Και πάλι κρέμονται πορτοπαράθυρα.

Αλλά απόψε είναι μια Τρίτη του χειμώνα.
Χιονίζει ελαφρά απ’ τα χαράματα.
Δεν λέει να το στρώσει μα στην γλάστρα
Όλο και κάτι μένει, λευκή ύλη
Μιας αρχαίας εμμονής στην Ανάσταση.
Ασώματες χειρονομίες σκεπάζουν
Με λίγες τούφες παγερής αθανασίας
Την τριανταφυλλιά, σκυμμένη πια στο επέκεινα.
Και από τη θεία μακρινή εκπνοή
Το χιόνι υλοποιείται απαλύνοντας
Όσα δεν λησμονήθηκαν ακόμη,
Όσα εισακούστηκαν στη βραδινή προσευχή.