Κάτι που το λεν γαλήνη
δες πως χάθηκε από μένα
κι είμαι το μεγάλο θύμα
του μεγάλου μου κενού

Κι όσα ζήσαμε ένα-ένα
κάπως ανακατεμένα
καθώς έχω πιεί λιγάκι
μου ξανάρχονται στο νου

Κι είναι πιά τα σχέδια μου
κουρελόχαρτα σκισμένα
κι είναι οι σκέψεις μου χαμένες
σε μια γκρίζα συννεφιά

Με τα μάτια δακρυσμένα
και τα βλέφαρα κλεισμένα
συλλογίζομαι κι απόψε
την κερένια σου ομορφιά