Η μητέρα υποθέτει ότι το υλικό της μητέρας
  συμπεριλαμβάνει μία αγιότητα.
Σε κάθε περίπτωση, την ευπρόσδεκτη και οικειοθελή
  απομόνωση του μάρτυρα.
Έτσι κάνει τραμπάλα κατά το δοκούν μεταξύ
  μαρτυρίου και έκστασης.
Αυτή την τραμπάλα την κάνει μόνη της.

Μάλλον γίνεται γιατί –ε, το ξανάπαμε – δεν αγαπά το
σώμα της.

Η μητέρα, στα 18, είναι ανορεξική.
Μετά τρώει σοκολάτες.
Τα σωματικά της υγρά τα απεχθάνεται.
Μάλλον δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάτι θα μπει, κάτι
  θα βγει από μέσα της.
Μέχρι και τις ανάγκες της τις κάνει στο σκοτάδι.