Τα βάσανά μου,
πληγώνουν την καρδιά μου
και μου μαραίνουν τη ζωή,
δεν μου ‘μεινε πνοή.

Σαν συλλογούμαι,
τα βράδια δεν κοιμούμαι,
γιατί με ζωσανε οι καημοί,
καθ’ ώρα και στιγμή.

Τι έχω φταίξει
και ποιος να με προσέξει,
στο κάτω κάτω της γραφής,
μανούλα μου θα δεις.

Οτι δε φταίω
και μέρα νύχτα κλαίω,
στα σίδερα της φυλακής
και θα με λυπηθείς.

Πέρασαν χρόνια,
άσπρα μαλλιά σαν χιόνια,
με γέρασε η φυλακή,
μανούλα μου γιατί;

Μεσ’ στο κελί μου,
θα λειώσει το κορμί μου,
ώσπου να βρω τη λευτεριά,
μανούλα μου γλυκιά.