Αχ, αστέρι μου ανάβεις
και με σβήνεις το πρωί
το κορμάκι σου βαπόρι
που με σέρνει με το ζόρι
και μ’ αφήνει σ’ άλλη γη.

Το μυαλό σου αρμενίζει
και χορταίνει η σιωπή
πες μου λόγια να με μπλέξεις
σαν το ντέφι να με παίξεις
μες στα χέρια σου εσύ.

Όλα μαζί βρισκόμαστε
κι όλα τα ζούμε χώρια
μα όσο κι αν αγαπιόμαστε
μας πνίγει η στεναχώρια.

Με στεφάνια και με βέρες
δεν δαμάζεται η καρδιά
τον ιδρώτα μου να πίνεις,
να με δένεις, να με λύνεις
στο κατάρτι σου ψηλά.

Όλα μαζί βρισκόμαστε
κι όλα τα ζούμε χώρια
μα όσο κι αν αγαπιόμαστε
μας πνίγει η στεναχώρια.