Πάλι στην αγρύπνια μου γυρνάς
συντροφιά στη σκέψη μου κρατάς
και σαν ήχος επιστροφής
απ’ το παρελθόν στο παρόν μου ζεις.

Παίρνεις όλα αυτά κι εσύ ζωή,
σάρκα απ’ τη δική μου και φωνή,
σπας το φράγμα της σιωπής
μιλάς γελάς κι αν σε θυμάμαι με ρωτάς.

Αν κάτι αξίζει από σένα να θυμάμαι
είναι οι πράξεις και τα λόγια σου μαζί,
εσύ με σκότωνες και μου `λεγες λυπάμαι
κι εγώ ψιθύριζα ατέλειωτα γιατί.

Πάλι στην αγρύπνια μου γυρνάς
με αναστατώνεις με πονάς
κι όσο πιο δυνατά μπορείς
με κρατάς εκεί λες και με μισείς.

Παίρνεις όλα αυτά κι εσύ ζωή,
χτύπο απ’ την καρδιά μου και πνοή,
μ’ αγκαλιάζεις και ψιθυριστά μιλάς,
γελάς κι αν σε θυμάμαι με ρωτάς.

Αν κάτι αξίζει από σένα να θυμάμαι
είναι οι πράξεις και τα λόγια σου μαζί,
εσύ με σκότωνες και μου `λεγες λυπάμαι
κι εγώ ψιθύριζα ατέλειωτα γιατί.