Ήταν μια φορά θυμάμαι ένας τρόπος να κοιμάμαι
μια γλυκιά παλιά συνήθεια, της γιαγιάς τα παραμύθια.
Μου ΄λεγε για μαύρους δράκους και για βίους των αγίων
που στο τέλος και οι δύο, την ζωή τους είχαν μείον
κι άμα είσαι μαύρος δράκος πώς να σου ‘ρθει άσπρη μέρα
μαύρη θα ΄ναι η ζωή σου, μαύρη θα ΄χεις και καριέρα

Κι όλο μου ΄λεγε για δράκους που ήταν μαύροι σαν κατράμι
και στην πείνα τους επάνω σ΄ έτρωγαν σαν το σαλάμι.
Κι απ’ τη μια το μαύρο κτήνος κι απ’ την άλλη ο άσπρος κρίνος
ο αμόλυντος, ο άγιος, ο ψηλός, ξανθός και φίνος.
Κι απ’ την μια την απορία έπεφτα βαθιά στην άλλη
Κι απ’ την άλλη βγαίναν τόσες που μου σπάγαν το κεφάλι.

Κι απορούσε το μυαλό μου πως γινόταν λόγου χάρη
ο Χριστός να ήταν άσπρος και κατάξανθος σαν στάρι,
κάτω εκεί στην Παλαιστίνη απ’ τα χρόνια τα αρχαία
ο πολύς ο ήλιος δίνει σκούρο χρώμα, μαύρη θέα.

Πιο σωστό λοιπόν το βρίσκω ο Χριστός να ήταν μαύρος
με σγουρό μαλλί κατράμι κι άσπρη μόνο την παλάμη.
Για φαντάσου και να βρίσκαν κάτω εκεί στη Γαλιλαία
ένα νέγρο Ναζωραίο σταυρωμένο, μες΄ τα αρχαία,
θα παγώνανε οι φλέβες και θα σπάγαν τσαμπουκάδες
ο Χριστός αν ήταν μαύρος και οι απόστολοι αραπάδες.