Στο δρόμο είδα μια φορά
γυναίκα λυπημένη
με πληγωμένα τα φτερά
τρυγόνα λαβωμένη

Ποιος ξέρει ΄κείνο το πρωί
σε ποιο γκρεμό πετούσε
ποια μαύρη πέτρα απ΄τη ζωή
στην πλάτη κουβαλούσε

Κι ήθελα τόσα να της πω
μα μ΄ έκλεψε η ντροπή μου
κι έμεινα μόνη να κοιτώ
κρυμμένη στη σιωπή μου

Ώρα καλή τρυγόνα μου
της πίκρας εστεμμένη
καμιά κορφή δεν έμεινε
για πάντα χιονισμένη

Γυναίκα είδα μια φορά
με μάτια δακρυσμένα
ποτάμια μ΄ άγρια νερά
να πνίγανε και μένα