Από πού ως πού
αυτό το πράγμα σα στήλη σκοταδιού
που δέσποζε σε μια βραχώδη ακτή
του βλέμματος μου
το ονόμασα φάρο;

ποιά η ανάγκη

αφού κανένας φόβος μου
δεν ήταν ταξιδιώτης που κινδύνευε

κι αφού αυτό το μαύρο σχήμα
που φάρο το ονόμασα

με φως κανένα
δε με προειδοποιούσε

στροφή πόσων μοιρών να πάρω ώστε
τη μοίρα της πορείας μου ν'αλλάξω

τί ελιγμούς να ονειρευτώ
για ν'αποφύγω τους υφάλους
ν'αγαπήσω

ποιά λοιπόν η ανάγκη για φάρο;

με τέτοιο φαροφύλακα απόλυτο σκοτάδι;

κι αν αυτό το μαύρο σβηστό πράμα
που φάρο το ανακήρυξα για να ενθαρρύνω
τον πλούν της γραφικότητας
είναι άνθρωπος;

έκλαψε
τί άδοξο ναυάγιο
πασχίζω να δοξάσω