Θα φύγω, ακούς, πέρα από 'δω
μακριά απ' τους ανθρώπους
Να μη θυμάμαι και να μην τα σπαταλάω
όσα ξενύχτια σαν τα ρούχα μου φοράω
κι όσους περπάτησα μυστήριους κι άγριους τόπους

Απόβλητα πυρηνικά θα κουβαλάω
και μια πυξίδα που θα δείχνει ανατολή
γιατί ο ήλιος έχει αυτοεξοριστεί
Απόβλητα πυρηνικά θα κουβαλάω
χώμα, βροχή φτιάξαν τις λάσπες που αγαπάω

Φτέρες και χόρτα και αγκάθια θα περνάω
δε θα πονάω γιατί θα 'χω γιατρευτεί
μέσα σε λίμνες και ποτάμια θα κυλάω
νερό σε θάλασσες που πάει να χαριστεί

Μια μέρα σαν τις άλλες θα γελάω
γιατί για μένα θα 'ναι διαφορετική
κι όλα όσα σε μια νύχτα μέσα μου χες πει
σαν αποτσίγαρα στο χώμα θα πατάω

Θα 'ναι μια μέρα που θα μοιάζει με γιορτή
και στολισμένος θα 'ναι ο χώρος με μπαλόνια
Τόσα όσα έζησα ολόδικά μου χρόνια
να φτάνω πάντα από το τέλος στην αρχή