Σε έντυσε με μουσική μια φθινοπώρου εικόνα
υγρός αέρας κύλαγε στα μάτια σου αργά,
θυμήθηκες απότομα τα λόγια ενός θαμώνα
μιας Κυριακής απόγευμα στο κάστρο του Μυστρά.

Σε δύο καρδιές πόσες θάλασσες χωράνε
κλείσε τα μάτια να μυρίσεις να αισθανθείς,
υπάρχουν άνθρωποι που μέσα τους πονάνε
όμως στα χείλη τους χαμόγελα θα δεις.

Πελάγη που χαθήκανε έτσι στα ξαφνικά
σε μάγισσας αντάμωσαν τα ξόρκια μ’ ένα ψέμα,
ζήσε τη κάθε σου στιγμή και άκου τα πουλιά
με ήχους από κύματα και χάδια ηλεκτρισμένα.

Σε δύο καρδιές πόσες θάλασσες χωράνε
κλείσε τα μάτια να μυρίσεις να αισθανθείς,
υπάρχουν άνθρωποι που μέσα τους πονάνε
όμως στα χείλη τους χαμόγελα θα δεις.