Ήμασταν ε -μιλώ σας ντρέτα-
ήμασταν εκατό παιδιά
μαύρο καράβι έφτασε και τους μισούς επήρε.

Κι έτσι πενή -μιλώ σας ντρέτα-
κι έτσι πενήντα μείναμε
μα η Κλωθώ, στη ρόκα της, μας πήρε κι άλλους δέκα.

Σάραντα κα -μιλώ σας ντρέτα-
σαράντα κάστρα φτιάξαμε
μα πάνω στα χτισίματα χαθήκαν άλλοι δέκα.

Κι έτσι τρια -μιλώ σας ντρέτα-
κι έτσι τριάντα μείναμε
δέκα γυναίκες ήρθανε και πήραν κι άλλους δέκα.

Κι έτσι γενή -μιλώ σας ντρέτα-
κι έτσι γενήκαμ’ είκοσι
πέφτει μολύβι και φωτιά και φύγαν κι άλλοι δέκα.

Σιμώνει ο χρο -μιλώ σας ντρέτα-
σιμώνει ο χρόνος ο σκληρός
βάζει το χέρι στο λαιμό και τους εννιά τους παίρνει.

Κι όλα τα κα -μιλώ σας ντρέτα-
κι όλα τα κάστρα πέσανε
όλα τα κάστρα πέσανε μα το δικό μου στέκει.

Τι να το κα -μιλώ σας ντρέτα-
τι να το κάνω, πέστε μου
μέσα σε κάστρο ποιος μπορεί μοναχός του να μένει;