Γεννήθηκα Φλεβάρη και νωρίς
Με κάλεσαν το ρόλο μου να παίξω
Ανίδεη στο ρόλο της ζωής
Και δίχως καν το ρόλο να διαλέξω

Ο σκηνοθέτης άγνωστος και απών
Από μακριά διαφέντευε τα πάντα
Κι εγώ μα κι ο καθένας από μας
'Ένα οργανάκι στης ζωής τη μπάντα

Κι έτσι, καθώς το έργο προχωρά
Σαν μάγος μαθητής στριφογυρνάω
Πότε θαρρώντας πως το έργο πάει καλά
Και πότε μη γνωρίζοντας που πάω

Και προχωρώντας πάνω κάτω στα τυφλά
Σιγά σιγά η παράσταση τελειώνει
Κι απ’ τον καθένα, έστω κι αν έπαιξε σωστά
Θα μείνει μόνο ένα τίποτα ορφανό
Το ίχνος από μια νιφάδα χιόνι