Σώπαινε η μικρή αδελφή μου
κρατώντας στο χέρι σφιχτά
τη μυστική φωνή της
κάθε βράδυ την έκρυβε στο συρτάρι
με τα μαχαίρια
την ώρα που τα βήματα
στον διάδρομο δήλωναν
ότι η νύχτα πλησίαζε
έπφτε πάνω της σαν γιγαντόσωμος
δράκος, αφήνοντας η ανάσα του
στο σώμα μικρούς κρατήρες
έτσι που ακόμα και τώρα
–παρ’ όλο τον ήλιο–
όταν αφήνεται να κοιτάξει
κάτω απ’ το δέρμα της
ένα-ένα χαράσσονται
με μυτερή αιχμή που φέγγει
τα παιδικά πρόσωπα
του σκοταδιού