Σέρνει για ώρα τα μάτια στο πάτωμα, με χαμηλή φωνή, σε το-
νικότητα άγνωστη, τη ρωτούν δεν τολμά ν’ απαντήσει, βγάζει
κάτι ήχους παράφωνους, χαμηλώνει πάντα το βλέμμα εκεί, στα
ανάγλυφα σχέδια, τέτοια σχήματα στο μυαλό της, τέτοιοι όμοιοι
λαβύρινθοι από όμοια ανάγλυφα, κάπου μέσα στις εσοχές τους
κρύβονται οι λέξεις κι ούτε τολμάνε να ξεμυτίσουν, το ίδιο στον
δρόμο, το ίδιο στα πεζοδρόμια, το ίδιο στα μωσαϊκά, μια μέρα
θα τα σβήσω όλα σκέφτεται πριν σηκώσουν κεφάλι, πριν αρχί-
σουν να μιλούν από μόνα τους και δεν έχω μούτρα ν’ αντικρίσω
τον κόσμο.