Τα μάτια –έλεγαν οι μορφές- τις μορφές δεν
τις βλέπουν σαν άλογα που ανεβαίνουν
στα νέφη· ενώ
γυρι-γυρίζουν χλιμιντρίζουν τα άλογα
ολημερίς κατατρώγουν τη μερίδα τους : η
ομορφιά στρέφεται προς τα πάνω
(γι’ αυτό οι πλεξούδες της Έλλης
μου πλέκουν σκαλάκια)
η Έλλη κάθεται στο τραπέζι
ονομάζει τη φθορά φαγητό στα
κομμάτια του κρέατος στοργικός συγγενής
ότι η σάρκα γίνεται τροφή του μη περαιτέρω
(άραγε φθείρεται το πράγμα ή μήπως
σαπίζει ο κάτοχός του;)
έτσι που τρέχουν οι στοιβάδες μου
θα μείνω μόνη μου