Εχω καημούς αγιάτρευτους βαθειά στα φυλλοκάρδια
και πάντα μελαγχολικό με βλέπουνε τα βράδια,
για μια κοπέλα όμορφη που γνώρισα ο καυμένος,
μου έχει πάρει την καρδιά και ζω δυστυχισμένος.

Και σκέφτουμε ο δυστυχής, πως να την ανταμώσω,
κι απ’ το σεβντά που μ’ άναψε πως πρέπει να γλιτώσω,
είναι γλυκιά μελαχροινή, χαμοβατούσα, φίνα,
απ’ όσες κι αν εγνώρισα, αυτ’ ήταν η πιο φίνα.

Το ξέρει πως την αγαπώ κι έχω φωτιά στα στήθια,
για με πιστεύει, πως εγώ την επονώ στ’ αλήθεια,
μα `γω τρελαίνουμαι γι’ αυτήν κι αν δεν την αποκτήσω,
τι να την κάνω τη ζωή, τι μ’ ωφελεί να ζήσω.