α δάκρυα από τα μάτια μου,
σε φτάνουν να ζυμώσεις,
Κι από την στεναχώρια μου,
το φούρνο να πυρώσεις.

Να κάτεχα από που περνάς,
να φτιάξω καλντερίμι,
Nα βάλω στο πηλό χρυσό
και το χαλίκι ασήμι.

Χαρά την έχουν σα σε ιδούν
οι δρόμοι του χωριού σου,
Απ΄ τα πολλά σεισίματα
που κάνεις του κορμιού σου.

Να ΄μουν (ε) κι ίντα να ΄μουν (ε),
μια πέτρα στο μπεντένι,
για να θωρώ την αγαπώ
όντε περνοδιαβαίνει.

Βάλε με τράφους να χαλώ,
και αμπέλια να κλαδεύω,
βάλε με στ΄ αγκαλάκια σου
να δεις πως χαϊδεύω.

Νεράιδοποταμίδα μου,
που πορπατείς στα ρυάκια,
πως δε σε τρώνε τα πουλιά
και τ’ άγρια γεράκια.