Είδα στον ύπνο μου χαράματα εχθές
τον Θοδωρή, τον Παπαφλέσσα και τον Νικήτα,
θυμάμαι είχανε πολλές διαφορές
αλλά το δάκρυ τους στα μάτια έλεγε κοίτα.

Ήταν κι αυτοί απ’ τις αλλιώτικες καρδιές
που δεν μπορούσανε να ζήσουνε σε δίχτυα
καρδιά μου δες, καρδιά μου δες και ζήτα.

Μια πατρίδα φωτεινή στη φωτιά της γαλανή
κι ένα όνειρο να πάμε παραπέρα.
Στα ψηλά σαν αετοί και της γης οι ταπεινοί
Σαββατόβραδο που νικάει τη Δευτέρα.

Ήρθαν στη σκέψη μου μεσάνυχτα αργά
όλα τα λάθη κι οι χαρές που έχω ζήσει,
η Λασκαρίνα μου χαϊδεύει τα μαλλιά
κι ο ήλιος βγαίνει να χαράξει από τη δύση.

Ήταν κι αυτή απ’ τις αλλιώτικες καρδιές
που δεν μπορούσανε να ζήσουνε σε δίχτυα
καρδιά μου δες, καρδιά μου δες και ζήτα.

Μια πατρίδα φωτεινή στη φωτιά της γαλανή
κι ένα όνειρο να πάμε παραπέρα.
Στα ψηλά σαν αετοί και της γης οι ταπεινοί
Σαββατόβραδο που νικάει τη Δευτέρα.