Ο άνεμος εσήκωσε
κύματα και αλμύρα
είναι σκληρή η μοίρα
δεν δίδει μερτικό.

Μικρή ζωή μακρύς καημός
σε θάλασσα που καίει
μια μάνα που σε κλαίει
σε άδειο σπιτικό.

Τη μέρα που η άνοιξη
θα άλλαζε το κόσμο
με γιασεμιά και δυόσμο
και θ’ άνοιγε πανιά
άλλαξες γνώμη κι έφυγες
'κείνο το μαύρο βράδυ
κι έμεινε το σκοτάδι
κι αυτή η ερημιά.

Δεν έφτασε η αγάπη μου
φως μου για να σε σώσω
το γάλα μου θα δώσω
και κάνω μιαν ευχή
να σε ξαναγεννήσω φως μου.

Πώς έφαε το σίδερο
την τρυφερή σου νιότη
στης άνοιξης την πρώτη
κι έμεινα μοναχή.