Οι νάνοι που μου ‘κάναν συντροφιά
τυλίχτηκαν στης μνήμης την ανέμη
σε κάποιο παραμύθι ξεχασμένοι
το μπόι τους μετρούν με την καρδιά.

Και έρχονται στον ύπνο μου συχνά
αρχίζουν το τραγούδι τους και κλαίνε,
για όσα χαραμίσανε μου λένε
να τρέφουν αυταπάτες στα παιδιά.

Ναυάγησαν στου ονείρου το παράλογο
στου μύθου τη βαθιά τη φυλακή
κι ο πρίγκηπας καβάλα σ’ ένα άλογο
σε άλλο παραμύθι έχει κρυφτεί.

Οι νάνοι που μου ‘κάναν συντροφιά
μου χάραξαν στο μέτωπο ρυτίδες
μα μ’ έμαθαν να βλέπω τις παγίδες
που ανθίζουνε στων άλλων τη ματιά.

Και έρχονται στον ύπνο μου συχνά
αρχίζουν το τραγούδι τους και κλαίνε,
για όσα χαραμίσανε μου λένε
να τρέφουν αυταπάτες στα παιδιά.

Ναυάγησαν στου ονείρου το παράλογο
στου μύθου τη βαθιά τη φυλακή
κι ο πρίγκηπας καβάλα σ’ ένα άλογο
σε άλλο παραμύθι έχει κρυφτεί.