Σάββατο βράδυ και βροχή
στάλες αστράφτουν στο γυαλί
κι έτσι στο τζάμι που έχεις σταθεί
μάτια μου αστράφτεις εσύ πιο πολύ.

Στάλα χρυσή, άμμος χρυσή
μοίρα μου είσαι, ακριβό μου νησί,
σ’ ένα διάφανο βυθό
επιστρέφω κάθε νύχτα να βρω.
Μια αγάπη,
πιο μεγάλη κι απ’ τον ωκεανό.

Είσαι ολόκληρη νερά
Είσαι ποτάμια δροσερά
Που γονατίζω και ταπεινά
Σκύβω να πιώ ψυχή που διψά

Στάλα χρυσή, άμμος χρυσή
μοίρα μου είσαι, ακριβό μου νησί,
σ’ ένα διάφανο βυθό
επιστρέφω κάθε νύχτα να βρω.
Μια αγάπη,
πιο μεγάλη κι απ’ τον ωκεανό.