(Αμφίβολες οι νίκες του εφικτού.)

Εδώ θα υπήρχε ένα παγκάκι
σαν όχθη.
Μια αόριστη απειλή.
Εκεί η σειρά από λόφους
με τα θηράματα.
Εδώ κι εκεί η σιωπή –
αδύνατη σ’ όποιον την ψάχνει.

Τα διπλοσάινα κι οι βαρβακίνες.
Στους θάμνους με τα λαγοκέρασα
μια αλεπού.
Κανείς που οδοιπορεί
δεν λέει υπήρξαμε ως εδώ
και φτάνει.

Εδώ ας είναι ένα παγκάκι.
Πρώτα θα σκοτεινιάζει
το λιβάδι ζωντανό.
Τα σμέουρα. Μετά η ερυθρελάτη
κι οι αμμόλιθοι της στέρνας
με τα σκυμμένα μέσα της
παιδιά.
Η σιωπή της οικογένειας
στην είσοδο του δάσους,
τα χρυσόψαρα κι η δύση
σαν κόκκινα φλουριά
κυλάνε απόψε στα νερά
του ανήμπορου
βυθού μου.