Γύρω μου όλα είναι πια θυμωμένο ποτάμι
παίρνω ανάσα βαθιά, κάνε Θεέ μου να φτάνει.
Βάζω τα δυνατά μη με πάρουνε κάτω
τα οργισμένα νερά σ’ έναν κόσμο φευγάτο.

Κάθε μέρα λοιπόν πιο πολύ προσπαθώ
μα είναι το παρελθόν που με πάει στο βυθό.
Την εικόνα κοιτάς και με κατηγορείς
μ’ αν κοιτάξεις βαθιά μέσα μου είμαι, θα δεις.
Ίδιος όπως κι εσύ, φοβισμένο παιδί.

Σ’ έναν κόσμο λοιπόν που το μίσος τον θρέφει
φοβισμένο παιδί μέσα είμαι, που τρέχει.
Κι αν το σώμα γερνά η ψυχή παραμένει
το παιδί που χτυπά πέφτοντας και μαθαίνει.

Κάθε μέρα λοιπόν πιο πολύ προσπαθώ
μα είναι το παρελθόν που με πάει στο βυθό.
Την εικόνα κοιτάς και με κατηγορείς
μ’ αν κοιτάξεις βαθιά μέσα μου είμαι, θα δεις.
Ίδιος όπως κι εσύ, φοβισμένο παιδί.