Επεσε τ’ όνειρο νεκρό κάτω στο χώμα
πάνω στα βλέφαρα, η αγρύπνια μου βαραίνει
Με πόση πίκρα μου φαρμάκωσες το στόμα
ήσουν η ελπίδα, ζωή αγαπημένη

Σε πήρα τρυφερά σαν το λουλούδι
σ’ έκλεισα στης καρδιάς την αγκαλιά
σ’έκανα στα χείλη μου τραγούδι
μα μου το πήρανε της νύχτας τα πουλιά

Εμοιαζες μ’όνειρο, με χάρτινο αητό
κι εγώ ξετύλιγα κουβάρι απ’ την ελπίδα
μα εσύ δε μ’ένοιωσες κι αυτό ήταν αρκετό
να μείνει ανάμνηση η μέρα που σε είδα.