Όλες μου οι αγάπες αλητεία,
όλοι μου οι έρωτες φωτιά,
τόσα ταξίδια μέσα στη ζάλη, στην παραζάλη
με παρανόμους και πειρατεία
μ’ όλα τ’ αλάνια αγκαλιά.

Να σημαδεύω με το πιστόλι
γιατί η ζωή μου, η ζωή μου όλη
είναι ένα αστείο τρελοκομείο
χωρίς ελπίδα κι πτυχία.

Χωρίς αστεία, χωρίς φοβέρα
πάντα πιο πέρα από το πέρα
σαν μια μητέρα δίχως βέρα

Σκίζω την πέτρα με τα νύχια
παίζω στα δάχτυλα τη νύχτα
κι όταν χαράζει σ’ ότι τελειώνει
βλέπω τη μέρα να ξημερώνει,
να ξημερώνει.

Δεν θέλω τη δικιά σου αγάπη
αυτή που πάντα, πάντα δίνω κάτι
θα φτιάξω το δικό μου το χαρμάνι
είμαι στο σπίτι μου εγώ το μόνο αλάνι.

Και σάλτα τώρα κάνε πέρα
θέλω οξυγόνο, θέλω αέρα
δίχως καληνύχτα, δίχως καλημέρα
εγώ είμαι εδώ κι εσύ πιο πέρα
κι εσύ πιο πέρα.

Σκίζω την πέτρα με τα νύχια
παίζω στα δάχτυλα τη νύχτα
κι όταν χαράζει σ’ ότι τελειώνει
βλέπω τη μέρα να ξημερώνει,
να ξημερώνει.

Δες ξημερώνει.