Τα λόγια είναι κοφτερά
σπαθιά ακονισμένα
βαρούν σαν κύματα αλμυρά
στους βράχους μανιασμένα.

Κάθε σου λέξη είναι καρφί
που την καρδιά λαβώνει,
η ανάσα γίνεται πνιγμός
βάρκα χωρίς τιμόνι.

Πυξίδα δίχως το βορρά
κι ο μπούσουλας χαμένος
μες στο θεριό της θάλασσας
καραβοτσακισμένος.

Μες στο θεριό της θάλασσας
καραβοτσακισμένος,
πυξίδα δίχως το βορρά
κι ο μπούσουλας χαμένος.

Πανιά και ξάρτια γίνανε
του πέλαγου ρημάδια
σινιάλο οι φάροι κάνουνε
στους βράχους στα σκοτάδια.

Ναυαγός από όνειρα
σε τούτη τη φουρτούνα
κάνω τα χέρια μου κουπιά
και το κορμί μου σκούνα

Πυξίδα δίχως το βορρά
κι ο μπούσουλας χαμένος
μες στο θεριό της θάλασσας
καραβοτσακισμένος.

Μες στο θεριό της θάλασσας
καραβοτσακισμένος,
πυξίδα δίχως το βορρά
κι ο μπούσουλας χαμένος.