Κόρη αδάμαστη
Των αγριμιών μητέρα
Τώρα που σμήνος μέλισσες
Κεντρίζει τους ανθούς σου
Κ' η γύρη σου ολόλευκη
Στον άνεμο σκορπιέται
Θυμήθηκα την άνοιξη
Που ανάσαινα ο ίδιος
Τα θερισμένα όνειρα
Τις πέτρες και τον μόχθο
Τις ευωδιές του βίου σου
Τα χρώματα της σκέψης
Κι ας μη γυρνά ο καπνός
Ξανά απ' τον ουρανό σου
Κι ας μη, με όρκους δένονται
Άνθρωποι και λιοντάρια
Κοντά σου θα πορεύομαι
Αδρός όπως η νύχτα
Μ' ένα μολύβι και χαρτί
Ως την κοινή μας μοίρα