Στα ξέμακρα που μένω
γωνιά μου αγαπημένη
μες στη φτωχή καρδιά μου
σ’ έχω ζωγραφισμένη.

Στη σκέψη μου με πόνο
ποθώ να σ’ αντικρίσω
πουλί θέλω να γίνω
για σε να φτερουγίσω.

Πως λαχταρώ στης πλώρης
το κύμα να μιλήσω
να γύρω αχ κοντά σου
κι ας μη ξανά ξυπνήσω.

Στις στενωπούς του χρόνου
το βήμα μου ν΄ ανοίξω
με λίγες σκόρπιες νότες
τον κόσμο σου ν ‘αγγίξω.

Τα μήλα το σταφύλι
τα ρόδα σου τα χείλη
να πιώ να ξεδιψάσω
ότι η ζωή μου οφείλει.