Σε μια παρτίδα παιγμένη η ζωή σου
εκ των προτέρων χαμένη, γυμνή
την οδηγούνε τσακάλια, κουνήσου
κάνε ρεσάλτο, βγες απ' το βάλτο, κοφ' το σχοινί.

Χωρίς ελπίδα γραμμένη η ζωή σου
μοιάζει ρυτίδα με ρίζες βαθιές
σε βομβαρδίζουνε λόγια μεγάλων
κλείσε τ' αυτιά σου, πιες της βραδιάς σου σταλαγματιές.

Πριν κοιμηθείς μακαρίως
πριν χάσεις το φως που γερνά
σκέψου λιγάκι πόσο αστείος
ο δρόμος που πήρες κι ας λένε οι μοίρες ξανά και ξανά.

Ό,τι κι αν είδες σ’ αυτή τη ζωή σου
σπαρμένο χωράφι με ψέμα κι οργή
μέτρα τον ήλιο ψηλά και θυμήσου
πόσο οι μέρες περνάνε σα σφαίρες πριν τις χαρείς.

Χωρίς νερό, ένα ποτάμι η ζωή σου
ένα πουλί με κομμένα φτερά,
στάσου στα πόδια, μπορείς, αναστήσου
πρωτού βαλτώσεις, πρωτού παγώσεις, μες στο χιονιά.