Είναι το σπίτι έρημο και μαύρο
και μες τα στήθια κλαίει άδεια η καρδιά
γαλήνη πια ποτέ δεν θα ξανάβρω
κι είμαι ένα δέντρο με κομμένα τα κλαδιά

Είχα κι εγώ ένα παιδί
λεβέντη, παλικάρι
μα κάποια μοίρα φθονερή
στα ξένα το 'χει πάρει

Είχα κι εγώ ένα παιδί
μονάκριβη ελπίδα
μα έφυγε κάποιο πρωί
και δεν το ξαναείδα